Zo was ik gisteren over de kledinggeschiedenis aan het lezen en met name dit keer over een eigen stijl. Daar kom ik interessante, markante figuren tegen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de mode, maar daarover misschien een ander keertje.
Een van die markante figuren is in ieder geval Vrouwe Edith Sitwell (diverse afbeeldingen van haar in Google), een Engelse dichteres, die haar mening niet onder stoelen en banken heeft gestoken. Ze kleedde zich erg excentriek in lange gewaden van brokaat en fluweel, ingewikkelde Tudor tulbanden om haar hoofd en grote antieke juwelen. Ze liet zich niet door de mode leiden, was totaal zichzelf en droeg wat zij mooi en prettig vond.
Bij Wikipedia is het e.e.a. over Edith Sitwell te lezen. Wat ik dan bewonder bij haar aparte en dure levensstijl is het stukje uit de tekst van Wikipedia: "During World War II, Sitwell returned from France and retired to Renishaw with her brother Osbert and his lover, David Horner. She wrote under the light of oil lamps when the lights of England were out of service. She knitted clothes for their friends who served in the army. One of the beneficiaries was young Alec Guinness, who received a pair of seaboot stockings."
Dan ga ik natuurlijk op zoek hoe seaboot stockings eruit zien en kom bij deze site uit met een patroon uit 1947. Hele lange, praktische en warme sokken speciaal om te kou te trotseren op zee. Je staat dan ook weer even stil bij het feit dat veel vrouwen gedurende oorlogen aan het thuisfront veel warme kledingstukken maakten voor diegenen die een land of natie verdedigen. Alle ontberingen die ze hebben, zowel kou als warmte… Op de site staan overigens nog meer Vintage patronen. (Naar beneden scrollen.)
Ook hier een boekje met allerlei kledingstukken uit 1918 (Gutenberg). De kniewarmers lijken me persoonlijk wel wat
Onderaan staan patronen van het Rode Kruis. Zo heerlijk praktisch en nuttig Zelfs een kindermaillot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten