Late kennismaking

Ik heb me nog niet eens voorgesteld en dat wordt onderhand wel eens tijd. Ik woon namelijk al vanaf 8 oktober 2010 bij deze familie. Maar laat ik even bij het begin beginnen.

Mijn vorige baasjes hebben mij uit het asiel gehaald, ik was toen 1 jaar oud en heb daar 10 jaar mogen wonen als binnenkat, eerst op een flat, daarna in een huis. Ze vonden het heel verdrietig om mij weg te moeten doen, maar ik samen met kinderen gaat echt niet goed. Ik word er een beetje stressig van en verlies dan al mijn haren, moet bovendien dan ook heel vaak overgeven. Ik kreeg al speciale brokjes van de dierenarts om minder te spugen, want dat kwam onderhand vanuit mijn teentjes en door dat speciale voedsel werd het wel soms iets minder, maar ik bleef wel wat kaaltjes. Daar ik een gecastreerde kater ben, was mijn kale hangbuik ook heel goed te zien. Met pijn in hun hart zijn ze gedurende een jaar een goed adres voor mij gaan zoeken waar ik veel aandacht zou krijgen om weer gezond te worden. Helaas wilde dat maar niet lukken en de tijd begon te dringen. Er was nog één adres over, maar dat was een beetje eng, want daar woonde ook een grote hond en meer katten, ook moest ik daar dan op een gegeven moment naar buiten. Maar de tijd begon te dringen, want er was weer een kindje onderweg en ze zagen de bui alweer hangen dat ik steeds erger van streek zou gaan raken dan ik toen al was. Dus hebben ze toch maar het besluit genomen om mij met al mijn spulletjes te laten verhuizen naar dat 'enge' huis.

In eerste instantie was ik heel boos en verdrietig tegelijk, want ik wilde gewoon terug naar mijn vertrouwde huisje en baasjes. Sommige katten vonden het in het nieuwe huis wel best dat ik er ineens was, vooral de oudjes, maar de andere deden wat moeilijker. Maar dat was al snel over. Ze accepteerden me eigenlijk ook best snel, alleen ikzelf deed een beetje afstandelijker als altijd enig kat te zijn geweest in huis. Ik ben nu zelfs vriendjes geworden met kater Mobie. We stoeien vaak en dan worden we soms echt kwaad als er eentje verliest, want beide kunnen we daar niet echt goed tegen. We boksen wat af hoor. Ik sta mijn mannetje heus wel.

Met de hond ging het anders. Die was zeer geinteresseerd in mij met alles wat ik deed en nog steeds is het een grote bemoeial. Ik gromde dan flink en haalde uit, dat hield hem wel op een afstandje. Af en toe in het begin bloedde zelfs zijn neus en kwam er een korst op. Van een kater, die er nu niet meer is (BoBo is overleden zomer 2011) leerde ik dat je een stapje naar voren moest zetten en net doen of je hem wilde pakken, dan loopt hij weg en denkt dat je achter hem aan komt. Maf beest, maar het hielp wel. Dat doet hij nu geregeld. Hij doet je niets. Ik eet zelfs uit zijn etensbak. Maar als hij al eet en ik wil er ook bij, dan begint hij wel te grommen en ga ik dan maar weer bij de kattenbakjes eten. Geregeld neem ik zijn slaapplek in bezit, ook dat vindt hij prima, dan legt hij zijn kop erbij of steekt een poot uit om er toch op te liggen. Een keertje deed ik net of ik niks zag of merkte en ben gewoon op die poot gaan liggen. Hij trok niet eens zijn poot terug al keek hij wel steeds het baasje verbaasd aan van er nu weer gebeurde.

Dan ineens gaat de deur wagenwijd open na een half jaar en mocht ik naar buiten, lekker op stap met Mobie en Bobo. Een wereld ging er letterlijk voor mij open. Vooral Mobie heeft me de buurt laten zien en we gingen vaak 's nachts samen op stap en kwamen pas tegen de morgen weer via het slaapkamerraam binnen. Ik had al snel door dat je via de kiwiplant zo naar boven kon klauteren. Wat spannend was dat allemaal. Ik liep wat af over over het schuurdak. Wat later durfde ik ook gewoon alleen en kreeg er zelfs een vriendje bij, een kat van de buren. Ik ging gewoon bij hun naar binnen brokjes eten en sliep bij hun op de plaats. Gelukkig moest deze kater ook speciale brokjes eten, net als ik. Nu kan dat niet meer zo vaak omdat zij twee jonge katjes erbij hebben en het luikje voortaan gesloten wordt.

Ik kan nu wel zeggen dat ik weer gelukkig ben al heeft het best een tijdje geduurd. Ik wil hier nu denk ik ook niet meer weg. Ze hadden gelukkig heel veel geduld met mij. Ik heb al mijn haren weer terug en zelfs zit er nu 'ondergoed' bij. Een grote kraag van haar zit er nu om mijn hals, dat had ik alleen maar de eerste jaren en daarna niet meer. Ze vinden me zelfs lekker zacht aanvoelen en krijg dan ook heel veel kriebeltjes en al helemaal als ik daarom vraag. Er zijn wat foto's naar mijn vorige baasjes gegaan en die zeggen dat ze geen beter adres voor mij hadden kunnen vinden. Ze vinden mij er heel goed uitzien zelfs, net als in hun beginjaren. Nou word ik komende lente al weer 12 jaar en doe natuurlijk net of ik veel jonger ben, vooral buiten.

En het mooie is, dat ik die hele dure speciale brokjes van de dierenarts ook niet meer hoef te eten, want mijn huidige baasje is er achtergekomen waarom ik moest spugen. Ik heb gewoon een granenallergie. Als ik andere brokjes eet zonder granen gaat alles prima en die brokjes zijn goedkoper dan die van de dierenarts. Bovendien krijg ik nu ook nat voer en dat vind ik me toch heerlijk! In het begin durfde ik daar bijna niet aan te likken, maar nu eet ik gezellig met de rest mee. Iedereen krijgt maar een beetje nat voer en als je dan nog honger hebt, kun je dat aanvullen met brokjes, die er altijd staan. Als ze op zijn, laat iemand het altijd wel weten door flink te mauwen bij het bakje. Er is ook altijd een verse bak met water voor ons. Op mijn meegebrachte kattenbak met hoge randen zitten de andere katten veel liever dan op hun eigen bak die ernaast staat. Die gebruiken we dan maar als reserve en in nood als er twee tegelijk ineens nodig moeten. Maar inmiddels zijn de drie oudjes afgelopen jaar overleden en nu ben ik de oudste samen met dat jonge grut.

Nou dat was het wel zo'n beetje. Ik had natuurlijk al jaren een naam, namelijk Paulus, maar zo ongeveer heten de buren ook, dat vinden ze daarom een beetje vervelend om me zo te roepen, daarom heb ik nu heel sjiek ook een achternaam erbij gekregen of een dubbele, net zoals je het wilt zien, namelijk Mouse. De naam voor buiten spreek je dan ook uit als mou-ous, daar reageer ik namelijk goed op omdat die lijkt op mijn voornaam. Voor binnen gebruiken ze mijn oude en nieuwe naam door elkaar omdat ik naar de klanken luister. Als ze Mousie roepen kom ik ook. Hoewel ik echt geen grote of kleine muis ben! Maar ik heb er in de zomer zelf al wel een gevangen. Ik was enorm trots, mijn huidig baasje was er niet zo gelukkig mee om hem binnen te vinden. Dat snap ik nou niet. Breng ik een leuk cadeautje mee omdat ze altijd zo goed voor me zorgen en dan willen ze hem niet. Nou dan geef ik maar voortaan kopjes met veel geluiden, dat vinden ze volgens mij ook erg leuk.

Update: Op zondag 2 juni 2019 heb ik hem helaas moeten laten inslapen bij een dierenartsbezoek doordat hij zijn pootje had gebroken en niet in al te goede conditie was voor een operatie en herstel. Hij was ook al 2 jaar lichtelijk dement en had niet meer zo in de gaten wanneer hij gegeten had of niet. Ik zal je missen vriendje!