Bobo

Het heeft eventjes geduurd, maar ik kon gewoonweg nog niet beschrijven dat ik weer een kater (Bobo) dit keer heb moeten laten inslapen (8 november 2010 Mimi). Het lag wel in de lijn der verwachting dat dit ergens binnen een paar jaar zou gebeuren, maar wanneer is nooit te zeggen.
Ik zal even bij het begin beginnen. Vorige week met Pinksteren zat Bobo niet met etenstijd bij de andere poesjes. Kan gebeuren, hij slaapt ook altijd diep. Nadat ik hem ook 's avonds niet had gezien, ging mijn alarm af, waar is Bobo? Slecht geslapen natuurlijk want ik maak me snel zorgen en 's morgens tweede Pinksterdag, 13 juni, meteen gaan zoeken. Vanaf mijn slaapkamerraam dacht ik hem te zien liggen onder een struik voor in de tuin. Al op het ergste voorbereid, trok ik handschoenen aan, maar toen ik hem aanraakte, was ik zo blij dat hij leefde. Ik nam hem op en nam hem mee naar achteren en liet hem zachtjes weer los in de keuken. Hij zakte echter door zijn achterpoten, liep toch nog heel snel, op zijn voorpoten, maar zijn achterpoten sleepten achter hem aan! Dit was geen goed teken en erg om te zien. Hij probeerde zich nog te verstoppen. Ik legde hem voorzichtig op een zacht kussen op de vloer in een hele grote doos. Als ik hem aanraakte, gilde hij het uit. Ik dacht meteen aan pijnstillers en de dierenarts. Dit kon echt niet een dagje wachten! Ik kon gelukkig om tien over twaalf al komen. Ik vreesde echter al het ergste. Samen met mijn dochter hebben we eerst zijn pootjes nog wat schoongemaakt, want daarop hadden vliegen al diverse eitjes gelegd. Met lauwwarm water met wat azijn hebben we zo goed als het ging allle viezigheid kunnen verwijderen. Het arme dier! De dierenarts vertelde dat hij een bloedprop in zijn aders had en die verstopte de doorvoer van het bloed naar zijn achterpoten. We hadden al gezien dat zijn kussentjes onder zijn poten paars waren en niet meer roze. Haar advies was dan ook in laten slapen omdat hij echt zulke vreselijke pijn had en er niets aan te doen was. Er was geen bloeddruk meer te horen in zijn buik en liezen. Zelfs het inslaapmiddel werkte niet goed omdat het bloed niet meer goed doorstroomde, daarom duurde het langer en kreeg hij daarna nog een extra spuitje. Gelukkig sliep hij zelf al heel snel in, maar voordat zijn longen ophielden, duurde nog wel even. Daar ga je dan met een levenloos dier weer naar huis. Zo snel alles is gegaan en zo onverwacht. Wel beter voor hem nu. Hij is nu beter af en zonder pijn. Mobie, de jonge kater, is nog vier keer naar zijn doos gegaan om te kijken of het wel echt zo was wat hij zag. Ook de hond heeft nog afscheid kunnen nemen en even geroken. Daarna kwamen wij in actie om zijn laatste eer te bewijzen.
Bobo was een zwerver en is jaren geleden aan komen lopen. We zagen hem regelmatig op bezoek komen, maar ook weer vertrekken. Hij was echt niet zo aardig ook. Hij zag er goed doorvoed uit, dus dachten we altijd dat hij wel een thuis zou hebben. Maar het kon natuurlijk ook dat hij diverse plaatsen had waar hij kon eten. Bij ons lag altijd genoeg oud brood voor de vogeltjes en het oude voer wat ik 's avonds buiten gooide voor de egel. Een straat verder woonde een oude man en deze kater, of in ieder geval anders leek hij erop, lag daar altijd in zijn portiek. De man ging weg, verhuisde of is overleden en waar was de kater? Ook een gezin met hele kleine kinderen had zo'n uitziende kater (gehad?). Het was echt een buitenkater en wilde altijd een geurvlag achterlaten. Misschien dat hij daarom buiten moest wonen? Ook bij de staartaanzet had hij altijd pijn. Trekken aan de staart? Was dat de reden dat hij liever hier was dan daar? Geen idee. Meneertje zagen we in ieder geval regelmatig in en rond het huis. Eigenlijk al jaren. In een winter van zo'n tien jaar terug ontdekte ik dat hij in mijn garage sliep en is nooit meer weggegaan. Naarmate hij ouder werd, heb ik hem binnengehaald. Vond het zo zielig, het leek anders wel een tweederangs kater zo. Hij wachtte altijd geduldig tot iedereen had gegeten en at dan rustig alles op wat er dan nog lag. Als er weinig lag, zorgde ik wel dat hij alsnog wat kreeg. Zo kwam hij steeds meer en meer binnen en veranderde ook zijn karakter van een sikkeneurig mannetje in een hele aardige kater, zoals al mijn poesjes ook zijn. Toen we Mobie hadden, voedde hij hem zelfs op, leerde hem muizen vangen en nog veel meer. Het werden echt goede vriendjes. We hebben nooit geweten hoe oud hij in werkelijkheid was. Vorig jaar moesten we voor het eerst met hem naar de dierenarts en ook toen werd al een hartruisje geconstateerd. Ze konden niet vaststellen hoe oud hij was. Wij zeiden maar steeds iets tussen 15 en 20 jaar. Hij heeft het in ieder geval goed bij ons gehad. Ook met de komst van de hond, had hij een hele aparte benaderingswijze naar hem toe. De hond wachtte tot Bobo een stapje naar voren deed en ging dan rondjes rennen met Bobo achter hem aan. Dat uitdagen vonden ze samen prachtig en was zo leuk om te zien! Hij lag erg vaak op mijn schoot de laatste maanden en was superlief. De gewenning is nu weer om zijn gewoontes van alle dag niet meer mee te maken. Het is goed zo!