Mimi

Vanavond hebben we een moeilijke beslissing moeten nemen en is Mimi ingeslapen. We konden nog wel een bloedtest, pijnstillers en vocht laten maken en toedienen, maar volgens de dierenarts stond ze al met twee pootjes in haar grafje. Dan is het meer voor jezelf om eraan te wennen dat het einde in zicht is dan dat het goed is voor het diertje zelf. Vorige week ging het ineens niet zo goed met Mimi. Ze wilde niet meer eten of drinken en haar grote hobby was juist eten, als eerste erbij en als laatste weggaan. Toch was ze maar klein en helemaal niet dik. Ik heb haar de hele afgelopen week geholpen met wat vocht toe te dienen, maar zo eigenwijs als ze was, kwam er niet veel in. Ze zakte veel door haar pootjes, ook naast de bak en liet daar haar plasje lopen. Zo zielig was dat. Ik heb haar steeds schoon gedept met washandjes en wat Dettolwater. Daarna weer goed afdrogen. Vandaag echter zag ik dat het veel slechter ging en zijn we nog snel nog naar het avondspreekuur gegaan. Altijd moeilijk om afscheid te moeten nemen van je huisdier. Ze is toch maar mooi 18,5 jaar geworden, waarvan wij ze 17,5 jaar hebben gehad. Ze kwam namelijk uit het asiel (tegelijk met Pammetje, die nu al 19.5 jaar is). De gemiddelde leeftijd van een poezenleeftijd is tegenwoordig 14 jaar, dus die leeftijd heeft ze toch maar mooi ingehaald. Het voelt heel raar dat Mimi er niet meer is. Ze was in feite de Donna van de dieren hier en ze hadden groot respect voor haar. Ik ben benieuwd wie haar in rangorde hier gaat opvolgen. Dit is een weer een kwestie van wennen die me niet echt van harte gaat. Een dier kan zo belangrijk zijn, je maakt samen veel met ze mee. Zij bieden hun vachtje om in te kroelen ook bij mindere tijden, luisteren geduldig naar wat je dwars zit en altijd goeie zin, behalve als er geen eten is. Het zal raar zijn het huis zonder deze dame. Haar eigenwijsheid daar zal ik nog vaak aan moeten denken. Kan niet bestond niet bij haar, ze deed gewoon alles -vooral risico stunts- waar ze zin in had en meestal lukte het ook.  Het fijnste vond ze altijd buiten te liggen op een stoel of tafel. De zomer heeft ze maar mooi nog mee kunnen nemen! Zelfs vanmiddag, hoe ziek ze ook was, miauwde ze bij de achterdeur en ben ik nog even met haar in mijn armen buiten over de plaats gelopen. Een geweldig dier was dit. Wat zal ik haar missen!