Dagje Antwerpen

Afgelopen zaterdag zijn we, mijn dochter en ik, naar Antwerpen geweest met de trein, 21,50 euro, heen en terug voor twee personen. Het was vreselijk druk in de trein die vanuit Neerpelt vertrok. Het zijn ook maar twee wagons Veel jongelui die naar een festival gingen en bepakt waren met allerlei bagage. Zo’n drukte hadden we op dit stationnetje zelf nog nooit meegemaakt. De treinreis had in het begin ook veel treinstoringen en we reden super langzaam. Al met al toch maar een half uurtje vertraging. Ook stopte de trein niet in Antwerpen Centraal, maar in Antwerpen Berghem en moesten we daar overstappen. Was ook wel een leuke ervaring, want we kwamen twee verdiepingen lager onder de grond in het station van Antwerpen aan en daar was ik nog niet geweest. Ik heb zoiets ook nog nooit gezien dat een station twee verdiepingen lager heeft. Jammer genoeg had ik geen fototoestel bij anders had ik een indrukfoto daarvan kunnen maken.

Als eerste zijn we naar de IMC geweest, een hele grote kiosk met heel veel handwerkbladen. Daar heb ik er een paar gekocht (zie foto). Mijn dochter ging naar haar favoriete winkel, New Look, en stapte heel tevreden na ruim een uur zoeken en passen met schoenen, t-shirts en een vestje weer naar buiten. Haar dag kon al niet niet meer stuk. De sfeer in Antwerpen was heel gezellig. Er liepen allerlei bandjes met dansende mensen die steeds kleine opvoeringen gaven. Vanwege het feestelijke gebeuren werd er veel korting gegeven. Mijn dochter heeft daardoor nog een favoriet geurtje kunnen kopen met 25% korting. Ondertussen nog gekeken naar die prachtige gebouwen waar je maar niet op uitgekeken raakt. We hadden op het laatst van de middag wel zin in een pizza Margaritha, dus die hebben we meegenomen naar huis. Koude/lauwe pizza is altijd nog erg goed te eten. Bij het station kregen we nog koude cola aangeboden vanwege alle festiviteiten in de stad. Ik ben geen frisdrankdrinker, maar door al dat lopen, smaakte het toch wel lekker. Op de terugweg in de twee wagons hingen overal briefjes op de ramen dat de stoelen waren gereserveerd voor groep 2 voor een school. Wij waren een van de eersten en konden gelukkig wel een plaatsje bemachtigen (zonder briefje), maar de reizigers bij de volgende stops niet meer. Dat is natuurlijk wel erg vreemd want die hebben toch ook voor hun kaartje betaald en in feite toch ook reserveerd. Het is natuurlijk begrijpelijk dat ze de kinderen bij elkaar willen houden, maar toch klopt er hier iets niet. Je zag ook gewoon de mensen de briefjes wegnemen en toch gaan zitten. Volwassenen staan en kleine hummels die mogen zitten??? Voldaan kwamen we rond 7 uur weer thuis. De verse pizza smaakte zoals gewoonlijk weer heerlijk (en maar 4,60 per stuk!), ‘s Avonds ben ik nog wel herhaaldelijk in slaap gevallen op de bank… de vermoeidheid sloeg weer toe

Een dagje rust

Dat heeft me echt goed gedaan een dagje vrij (vrijdag) om tegelijkertijd wat uren te compenseren van de vele die er nog staan! Ik was daar zo aan toe. Donderdag heb ik allerlei kasten uitgemest en mijn overvolle bureau opgeruimd op mijn werk voor een interne verhuizing. Op vrijdag werden de spullen van diegenen die op de begane grond werken verhuisd naar de kelder om na een maand weer opnieuw te verhuizen naar de eerste verdieping. Ik kon dus vrijdag daar niet komen werken Of… je moest naar een andere locatie, dus nu maar liever compenseren. Het hele gebouw wordt per etage flink opgeknapt. Hopelijk is het nu een beetje afgelopen met al die interne verhuizingen, want in vijf jaar ben ik maar liefst 12 keer verhuisd van werkplek. De uitvinding van architecten voor kantoortuinen met flexibele werkplekken vind ik echt vreselijk. Ik zie er daarom ook erg tegenop om eind juli naar zo’n kantoortuin te moeten verhuizen. Een voordeel is dat niks je meer ontgaat wat er overal speelt, maar een nadeel is of ik dat wel allemaal moet weten en kan ik me zo wel genoeg concentreren. A.s. maandag heb ik een tijdelijke werkplek en moet ik die voor een maandje inrichten. Veel pak ik daarom niet uit, alleen wat ik nodig heb. Het is wel lekker koel daar in juli.

Ik heb het over vrijdag nu …: Heerlijk toch zo’n dagje vrij… Beetje uitslapen, lekker alles op m’n gemak doen en met spanning wachten op het verrassingspakket met twee kilo felgekleurde quiltlapjes! Ook had ik eindelijk eens kleine bamboenaaldjes besteld nummer 3 en een Clover haaknaald nummer 2,5. Ik kon precies volgen waar m’n pakketje was. Vanmiddag om 1 uur zag ik dat de chauffeur onderweg was. Spannend! Ik heb het al eens besteld met rozen- en bloemenlapjes, heel mooi daar niet van, maar de meeste hebben een lichte achtergrond, dus toch moeilijk te combineren onderling. Ik laat het idee rozenquilt niet los, maar moet toch nog wat rozenlapjes hebben met donkere achtergronden. Maar nu dus weer een ander pakket. Heerlijk is dat! De lapjes zijn al drie keer door mijn handen gegaan en al heel wat gedachten wat ik er wel niet allemaal van maken kan. Het zijn in totaal 50 verschillende lapjes van diverse lengtes. Eentje vond ik maar echt afschuwelijk en zes zijn niet zo mijn keus (jaren zeventig look, wilde motieven), maar dan blijven er nog altijd 43 lapjes over die ik wel heel mooi vind! Ik ben dus zeer tevreden over mijn verrassingspakket! De pennen en haaknaald ga ik binnenkort eens uitproberen.
Zaterdag (dat was gisteren, maar dit log schrijf vrijdagavond laat) weer een leuke dag voor de boeg. Dan ga ik met mijn dochter weer naar Antwerpen om het dunnetjes over te doen. Op 3 mei zijn we ook geweest, maar toen voelde ik me helemaal niet lekker en was maar ‘half’ aanwezig. Maar omdat ze toen jarig was, wilde ik haar dag niet verpesten om het niet door te laten gaan.

Hoe gaat het met…

Pammetje? Na maanden en maanden is ze langzaam weer opgeknapt. Zie hier een foto van het dametje die gezellig bij Bobo in de stoel is gaan liggen, terwijl ze meestal haat en nijd samen zijn. De stoel is erg favoriet, dus dan wordt het samen delen als er niemand wil opstaan. Vanaf eind september 2007 heeft Pammetje erge last van haar oren, ogen en allergie/irritaties gehad. Ze had haar hele onderkin en achter haar oren kapot gekrabt. Geen haartje groeide daar meer, kreeg ook geen kans door dat bloedige gekrab. Diverse dierenartsbezoeken hebben niets geholpen, ook lieten diverse andere alternatieve zalfjes verstek gaan. Pammetje bleef maar verwoed krabben van de stress. Door haar gedrag was ze ook niet meer zindelijk en om de dag had ik de eerste weken/maanden wel een volle wasmachine alleen van haar. Overal lagen zeiltjes onder waar ze maar eventueel kon gaan liggen. Haar heerlijke geronk bij mijn oren miste ik enorm met het in slaap vallen en ik voelde me ergens nog schuldig ook dat ze beneden moest blijven. Ik vermoed dat het allemaal te maken had met het overlijden van onze hond (24-9-2007). Dit heeft in een mindere mate ook al eens plaatsgevonden toen een kater (Grumpy) overleed waar ze ook erg aan gehecht was. Het duurde echter nu heel wat langer. Na maanden vertroetelen, aaien en zachte lieve woordjes bleek ze toch wat op te knappen. Via internet had ik pillen met Chinese kruiden gekocht en warempel na een paar dagen merkte je al direct verschil! Voor mij waren dat echt wonderpilletjes want niets had tot nu toe geholpen! Eindelijk werd haar zenuwachtige krabben minder en na een paar weken groeiden weer bijna overal haartjes. Heel soms krijgt ze weer even last voor een paar dagen, maar die erge jeuk samen met zenuwachtig gedrag, die ze had in de winter, is gelukkig niet meer teruggekomen. Heel soms gaat het nog wel eens mis met een plasje, maar dat is nog maar incidenteel. Ze slaapt al weer sinds april lekker bij me en ronkt als de beste. Ze vleit zich in mijn armen (meer een draai en plof) en ronkt zich heerlijk in slaap. Lekker dat oude vertrouwde geluidje weer aan mijn oor! Een geluksgevoel!
Het blijkt ook dat bij oudere katten, ze is nu 17, het oorsmeer sneller indroogt en dat geeft ook een niet al te prettig gevoel waar ze dan last van heeft. Daar kan ik gelukkig wat aan doen met druppeltjes. Dus al met al gaat het beste weer redelijk met Pammetje. Haar eetlust heeft ze gelukkig altijd behouden. Ze geniet zelfs weer in het zonnetje en daarvan moest ik natuurlijk nu een foto van nemen! Zo samen met Bobo dat is nog nooit gebeurd. Bobo is overigens al weer jaren onze zwerver, wil niet meer weg en woont in de garage. Al was hij wat minder sprietseriger mocht hij wel binnen, maar hij kan het maar niet laten om zijn geurvlag uit te zetten en die lucht krijg je gewoon niet weg. Hij heeft het verder reuze naar zijn zin hier en weet gelukkig niet beter. In de garage staat een lekker mandje speciaal voor hem. In de winter als het vriest, mag hij in de bijkeuken slapen, zo zijn we dan weer wel…

DE Groentetas

We merkten dat we weer steeds dezelfde groentes kochten. De zin om te koken en de trek om te eten, waren nou niet bepaald aantrekkelijk. En dan is het weer tijd voor 'De groentetas'. Daarin zitten soms groentes die je nooit in de super ziet, maar wel in moestuintjes en groentetassen. Dat nodigt natuurlijk uit om te experimenteren. Na een half jaar tot een jaar ben ik de vele koolsoorten ook weer beu en ben dan weer gelukkig om vrij te kiezen. Maar voor nu vind ik dit weer de beste optie. Wij zijn al jaren vegetariërs en dan is groente natuurlijk erg belangrijk in het hoofdgerecht. Al weer vier weken ga ik nu weer braaf de groentetas ophalen en hoef ik niet te denken wat ik weer eens zal kopen om te koken. Heerlijk, verstand op nul en klaarmaken wat in de tas zit. Toch weet ik soms niet wat ik moet doen met een groentesoort. Zo kwam ik vorige week thuis met een bos rode stelen met hele mooie gevormde bladeren. Prachtig om te zien. Mijn dochter dacht dat het dunne rabarber was, maar ik wist natuurlijk wel dat dit rode snijbiet was. Je moet het binnen twee dagen eten, nou ja dat wordt aanbevolen dan. Dat is dan ook de reden dat je deze groente ook nooit in de super ziet liggen en zelfs in de natuurwinkels maar heel soms. Maar wat doe je nu met rode snijbiet? Ik las wel iets dat het te bereiden is zoals spinazie en milder smaakt. Dan biedt het googlen weer uitkomst en lees ik wat je er allemaal mee kunt. Mmmwah… wij zijn niet zulke sausjesmensen met een kwak room tussen de groente of pittige kruiden toevoegen omdat we daar al snel last van krijgen dus komt het toch altijd wel neer op zelf gaan experimenteren. We eten vaak zo puur mogelijk zonder al te veel liflafjes. En dit smaakte ons dus bovenbest! Rode snijbiet is erg lekker, ook al lees ik genoeg berichtjes in forums van niet. Kwestie van smaak dus. Hier mijn recept:

Macaroni met rode snijbiet
Benodigdheden
x95 Rode snijbiet (alleen bladeren)
x95 Klein uitje
x95 Rode paprika
x95 Volkoren macaroni
x95 Quorn- of sojagehakt
x95 1/2 plak schapenfeta
x95 Olijfolie
x95 Eventueel champignons
x95 Eventueel kruiden naar smaak, peper, zout e.d.
Volkoren macaroni beetgaar koken en afgieten (scheutje olijfolie erbij zodat het niet aan de bodem gaat plakken). De bladeren van de rode snijbiet ritsen, wassen en ter grootte van spinazieblaadjes snijden of plukken (de fijne steeltjes bewaren voor een ander gerecht en in 2 xe0 3 cm snijden voor de volgende dag). Vegetarisch gehakt rul bakken in olijfolie. Ondertussen uitje fijnsnijden en paprika wassen en in stukjes snijden. Dit bij het gehakt doen en om en om scheppen. Daarna de rode snijbietbladeren in de pan en ook om en om scheppen. Deze slinken enorm, vergelijkbaar met spinazie. De uitgelekte beetgare macaroni erbij doen en om en om scheppen met eventueel kruiden. Op het bord stukjes schapenkaas eroverheen brokkelen.
Het smaakt ook erg lekker met gebakken champignonschijfjes erbij. Dit gerecht niet meer opwarmen!

Geleefd worden

Ergens had ik gehoopt dat vanaf dit weekend ik weer een beetje de draad van het webloggen kon opnemen met schrijven, lezen en reageren. Helaas word ik momenteel een beetje geleefd en is mijn ‘willen’ ondergeschikt aan wat er gedaan moet worden. Met alle begrip daarvoor, maar toch… ik kom gewoonweg niet aan mezelf toe of wat ik echt wil doen. Het handwerken ligt helemaal stil. Het ligt op een afstandje me aan te staren en met vragende blikken wanneer alles weer wordt opgenomen. Steeds ben ik maar voor anderen bezig, verplicht of vrijwillig. Al mijn privéplannen moeten steeds omgegooid worden. Dat is best af en toe frustrerend. Soms heb ik het gevoel dat ik alleen maar werk. Iedere keer komt er wel weer wat tussen. Nog 5 weken, nog 25 werkdagen en dan vakantie… Echt vakantie of vrije tijd ingevuld door anderen? Soms is dat natuurlijk goed bedoeld en ben ik daar erg blij mee. Ik weet dat het bloggen een en al opgewekt enthousiasme is, maar de werkelijkheid kan soms heel anders zijn dan al die vrolijkheid doet vermoeden. Sorry, maar ik moest het even kwijt… Het leven van een alleenstaande, werkende moeder gaat nu eenmaal niet altijd over rozen(lapjes).