donderdag 7 februari 2013

Mobie


Een week lang was ik overdonderd dat mijn kleine katervriendje van 5 jaar ineens is ingeslapen. Ik kon er maar niet toe komen dit te beschrijven. In goed twee jaar heb ik nu 4 katten af moeten geven. De andere drie had ik wel vrede mee omdat ze de respectievelijke leeftijd van 2x18 en de andere ruim 20 jaar hadden behaald en ik er min of meer op voorbereid ben dat dit eraan kwam. Alleen nu heb ik het niet zien aankomen en het was erg onverwacht. Ik mis de dondersteen behoorlijk. Hij had zo zijn eigen maniertjes en vaste gewoontes. Altijd gezellig bij me als ik in de moestuin aan het werken was bijvoorbeeld en dan na een poosje samen gezellig weer terug lopen naar binnen. Ook altijd mee naar boven lopen als ik ging slapen om nog een poos op mijn schoot te komen liggen terwijl ik lag te lezen. 's Morgens ging hij terug naar het voeteneinde van het bed als ik me aan ging kleden en was zich enorm aan het uitsloven om maar veel gekriebeld te worden. En dan is dat van de een op de andere dag over.

Maandagmiddag 28 januari kwam ik thuis van mijn werk en zag dat hij anders reageerde dan anders. De hond maakte me er steeds op attent en zat steeds bij hem. Het was tenslotte 'zijn' beste vriendje geworden toen hij vorig jaar afscheid had moeten nemen van zijn grote vriend Bobo. Mobie miauwde af en toe zachtjes en hij ging niet meer languit liggen als ik hem kriebelde. Ik maakte maar snel een afspraak met de dierenarts en kon 's avonds 18.20 uur komen om hem te laten onderzoeken. Mandje tevoorschijn gehaald en samen met dochter erheen. Daar bleek hij een zogeheten plaskater te zijn geworden. Zijn blaas zat vol met stenen en kon dus niet plassen wat hem pijn deed. Ik heb dat in het verleden wel eens met andere katers gehad, maar dat merkte ik altijd met niet kunnen of moeilijk plassen, vaak proberen e.d. Bij hem was tot vandaag nooit iets te zien geweest waaraan ik dat zag. Hij zou 's avonds behandeld worden en de volgende dag moest ik maar bellen hoe het ging dan zou ik hem op woensdag mogen ophalen. Hij kreeg meteen een spuitje voor de narcose en zou meteen geholpen worden als wij vertrokken waren. Ik had er geen goed gevoel over dat hij daar moest blijven. In het verleden kregen we een kater gewoon mee en moest ik er zelf goed op letten. Maar ja, andere tijden en andere dierenarts.
Dinsdagochtend om half 10 belt de dierenarts met een vervelende mededeling dat Mobie in zijn slaap vanmorgen was overleden. Gisteren was zijn blaas 2 x schoongespoeld en de struvietstenen waren eruit. Veel bloed kwam ermee. Hij heeft nog wat gedronken en heeft toen antibiotica en pijnstillers gekregen. Hij is gaan slapen en 's morgens vonden ze hem dood liggen en was zelfs nog warm. Ik ben hem 's middags op gaan halen om hem thuis bij de andere dieren te begraven. Dat voelde wel even vreemd aan. 99% ondergaat zo'n behandeling goed en bij 1% gaat het mis en dat moet dan net mijn Mobietje zijn. Dit was wel heel onverwacht. 's Nachts om 5 uur begon de hond heel zachtjes te janken in de gang en rond 6 uur weer wat hij nooit doet. Misschien heeft hij het gevoeld dat zijn vriendje er niet meer was. Ik heb hem nog even aan hem laten ruiken zodat hij het misschien begrijpt wat eraan de hand is. Na een paar dagen zocht hij vriendschap met een andere poes hier. Hij wil gewoon een vast klein vriendje hebben, in dit geval een vriendinnetje.

Volgens de dierenarts kon ik het laten onderzoeken waaraan hij precies is overleden. Hij denkt zelf aan hartkwalen of dat zijn lijfje de vele stoffen niet meer kon verwerken. Tja wat heb ik eraan, daarmee krijg ik Mobie niet terug tenslotte en het idee van zo'n onderzoek staat me niet erg aan met al dat snijden in zijn lijfje. Hij leek anders altijd een sterke kat, al was hij wat mensenschuw. Alles is hem vast wat teveel van het goede geweest.
Ik heb hier een heel vervelend gevoel over eerlijk gezegd... Meestal ben ik bij ze als een van mijn dieren overlijdt, zowel met een inslaapspuitje als de natuurlijke weg. Nu was er niemand bij hem en had hij beter thuis kunnen zijn gebleven dan alleen in een ruimte bij de dierenarts. Tenslotte dacht ik dat je daar ook voor betaalt als een dier een nacht daar moet blijven voor het geval er iets gebeurt. Niet leuk dus allemaal. Tijd heelt wonden en ik geef me daar maar even aan over.

18 opmerkingen:

  1. Ach, wat naar. Altijd vervelend als je afscheid moet nemen van een geliefd huisdier. En dit was natuurlijk wel heel plotseling. En ook zo heftig om binnen relatief korte tijd van wel 4 poezen afscheid te moeten nemen.

    Ik weet nog goed hoe ik van slag was, nu al weer bijna 11 jaar geleden, toen 14 dagen na elkaar mijn beide poezen dood gingen. Ze waren 18 en 17, dus je ziet het ergens wel aankomen. Maar zo vlak na elkaar .....

    En dan nu alweer een paar maanden geleden moest ik plotseling afscheid nemen van een van mijn honden. Ook zo verdrietig.

    Ik wil maar zeggen: ik weet hoe het voelt.
    Heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is ook snel binnen 2 weken! De laatste had zeker verdriet dat de andere weg was? Zie je ook vaak met twee oudere mensen.
      Een hond staat ook zo dicht bij je! Ook dat is zeker goed te voelen. Het waren toch je trouwe huisgenootjes.
      Nu gaat het wel weer, vorige week kon ik wel inslapen 's avonds, maar als ik wakker werd 's nachts was ik weer klaar wakker en moest er steeds aan denken. De andere poes doet nu Mobie na en komt nu op mijn schoot liggen in bed als ik lees.

      Verwijderen
  2. Wat ontzettend vervelend. Veel sterkte !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat verdrietig, Marianne! Vergeet niet dat je het beste voor Mobie gewild hebt... Het mocht niet zo zijn, helaas. Heel veel sterkte wens ik jou...

    Hartelijke groeten,
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Sterkte, Marianne. Toch ongelooflijk hoe je je aan een poezekindje hecht. Eind december heb ik mijn Mira van nog geen 3 jaar moeten afgeven en ik barst soms nog in tranen uit als ik aan haar denk.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is ook heel snel na 3 jaar! Vervelend gevoel geeft dat.
      *Marianne*

      Verwijderen
  5. Ik voel met je mee. Zo erg en zeker omdat Mobie nog zo jong was. Veel sterkte!

    Warme groeten,
    Bernadette

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Oh, dat is erg! Dat verwacht je ook helemaal niet als hij geopereerd wordt. En wat jammer dat je er dan niet bij was. Ik weet dat het wel weer over gaat, maar ondertussen ben je wel van slag en heb je een rotgevoel.
    Ik weet wat het is om een poes zo plotseling te moeten verliezen. Mijn vorige poes is overreden en kwam 's avonds niet meer thuis. Ik heb nog lopen zoeken. De volgende dag belde de achterbuurman dat hij haar gevonden had. Wat heb ik lopen janken!
    Ik wens je veel sterkte.
    Groetjes, Trees

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Met een ongeluk is het ook zo onvoorzien.
      *Marianne*

      Verwijderen
  7. Met tranen in de ogen lees ik je bericht. Slijten doet het maar vergeten nooit. Sterkte met dit verlies vooral omdat hij nog zo jong was en je op korte tijd van de andere ook al afscheid moest nemen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gelukkig zijn al mijn andere poezen en katers wel op leeftijd gekomen, daarom verwacht je zoiets ook niet.
      *Marianne*

      Verwijderen
  8. Ach wat sneu z'n jong beestje, dat verwacht je helemaal niet. Heel veel sterkte voor jou en ook voor de hond. Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb nu nog een poesje van 8 jaar, altijd klein gebleven, en een kater van 12 jaar die ik 2 jaar geleden van iemand over heb genomen. Ik had er 2 jaar geleden nog 6 en nu ineens 2. De hond vond zo'n 'roedeltje' erg gezellig en zoekt meteen weer een nieuw maatje, dit keer het poesje.
      *Marianne*

      Verwijderen
  9. Wat een verdrietig nieuws. Het verveelende is dat er 's nachts niemand is bij dieren die bij de dierenarts blijven. Mijn vorige hondje moest ook eens overblijven en de buurkinderen maakten zich zorgen wie er voor Nikki zou zorgen, totdat ze op het idee kwamen dat de zieke poezen dat wel zouden doen... Mischien was poes toch niet zo heel erg alleen... Heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dan kun je ze toch beter 's nachts zelf verzorgen als de dierenarts er toch nietis.
      In gedachten was ik in ieder geval bij Mobie 's nachts...
      *Marianne*

      Verwijderen
  10. O wat triest en nog zo jong sterkte
    Fijn weekeinden uit een noodweer Zweden
    liefs Joke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We hadden ongeveer dezelfde tijd een nieuw katertje volgens mij...
      Wel mooi daar met al die sneeuw en donkerte daar.
      *Marianne*

      Verwijderen