Pammetje



Pammetje 1991 -2011

Vanmorgen heel vroeg is Pammetje naar het kattenhemeltje gegaan. Ze is heel rustig ingeslapen en heeft de respectabele leeftijd van ruim 20 jaar gehaald. Pammetje is de derde poes die ik binnen een jaar heb moeten afgeven. Dat is in het verleden al vaker gebeurd dat er drie dieren in een jaar vertrokken; dit was ook de derde keer, dus hoop ik dat het nu niet meer voorkomt bij de dieren die ik nu nog heb.

Pammetje was twee jaar toen ik ze uit het asiel haalde in de zomer van 1993 samen met Mimi die toen een jaar was. Pammetje is altijd een zorgenpoesje geweest en was erg traumatisch met een heel eigen karakter. Het heeft heel lang geduurd voor ze ons accepteerde en ook onze andere dieren. Dit in tegenstelling met Mimi. Het is altijd een apart poesje geweest. Maar daarom heb ik er denk ik ook zo'n band mee opgebouwd in al die jaren doordat ik haar vaak zo intens moest verzorgen. Ze was vaak ziek en ik had nooit gedacht dat ze zo oud zou worden, de oudste kat die ik tot nu toe heb gehad. Joris, de rode kater, was ook 20, maar net 2 maanden jonger toen hij overleed. Vreemd genoeg sloot ze altijd net vriendschap met een dier hier als dat dier binnen korte tijd overleed. Dan stond ze weer alleen en was ze weer heel traumatisch daarvan.
Alle katten worden hier best oud, zo'n 17-20 jaar meestal en de andere allemaal tussen 12-14. Als ze eenmaal de 14 hebben gehaald, worden het oudjes.

Vaak moest ik wel weer met Pammetje voor iets naar de dierenarts. Het begon met een misrekende sprong van de schuur dat ze haar pootje brak en in het gips moest. Dan weer een kaal kopje waar maar geen haar op wilde groeien meer, dan weer eczeem enz. Ik heb heel wat zalfjes uitgeprobeerd tenminste. De laatste jaren was de dierenarts uitgeprobeerd met zalfjes en ben ik daarom maar zelf op zoek gegaan. En die hielpen gelukkig wel! Met eindeloos geduld, veel op schoot laten liggen en aaien, de juiste middelen, werd ze dan altijd weer beter. Ik heb veel gedacht in die jaren dat ze het niet zou halen, maar mijn dochter zei dan altijd: "Mam, jij haalt ze er altijd weer door." En dat klopte, maar haar leeftijd begon ook te tellen inmiddels. Vaak wilde ze een poosje niet meer eten en kon ik haar met toefjes slagroom of rauwe vis wel weer langzaam verleiden toch aan het eten krijgen samen met spuitjes met lauwe bouillon toegediend in haar bekje om uitdrogen te voorkomen. Dan at ze ineens weer zelf en ging het weer lang goed met de dame.

Nu was er afgelopen donderdag weer zo'n moment dat ze wel naar het etensbakje liep, maar direct weer terugliep naar haar slaapplekje. Een dagje kan geen kwaad, tenslotte had ze 's morgens nog wel gegeten. Echter vrijdagochtend, ik had gelukkig vrij, wilde ze weer niet eten en begon ik meteen met de bouillon toe te dienen om de paar uur in de hoop dat ze weer zelf trek zou krijgen. Ze ging nog wel steeds van houding veranderen, knorde volop, dus had ik nog hoop genoeg dat het dit keer ook wel weer goed zou komen. Ze vond het altijd heerlijk om buiten op de stoel of tafel te liggen en het zonnetje scheen zo lekker dat ik haar zelfs even buiten had gelegd wat ze wel heerlijk vond, zag ik aan haar snoetje.

Ik was naar de winkel gegaan om slagroom en vis te halen. Maar ze had er echt geen zin in. Maar ook dat lukt nooit meestal meteen. Ze ging nog wel haar behoefte doen, maar bleef dan een paar meter van haar slaapplaats zitten. Op zich ook niet zo vreemd, maar de granieten vloer is daar koud dus toch maar even geholpen en dat vond ze goed.

Zaterdagmorgen begon ik weer met het toedienen van bouillon en ze stribbelde weer behoorlijk tegen zoals altijd, pit zat er nog genoeg in. 's Middags vond ik haar er moe uitzien en ze rook vreemd. Een lucht die ik herkende van Mimi op het laatst. Zou het dan dit keer echt niet lukken haar weer aan het eten te krijgen of wilde ze zelf niet meer? De hele avond heeft ze op een dikke badhanddoek op me gelegen (als ze ziek was, vond ze dat altijd het fijnste), terwijl ik tv keek en haar pootjes warm wreef die maar niet warm wilden worden. Ergens vertrouwde ik het toch niet zo erg meer. Heel laat op de avond stribbelde ze ook niet meer tegen toen ik haar bouillon gaf. Ze leek weg te zakken in een coma, maar af en toe voelde ik nog wel reactie in haar pootje en verlegde ze haar kopje. Een laatste ronkpoging hoorde ik ook nog. Daarna viel ze steeds verder weg. Drie diepe zuchten en ze was ineens vredig ingeslapen.

Het moment om naar de dierenarts dan te gaan, is voor iedere poes weer anders. Bij haar al helemaal omdat ze na een paar dagen altijd wel weer wat opknapte. Vreemd is dat het nu toch wel voor mij. Maar gezien haar leeftijd heb ik er wel vrede mee, al pink ik wel af en toe een traantje omdat dit oude dametje er ineens niet meer is. Gelukkig is alles snel gegaan, is ze zelfs gewoon thuis overleden en heb ik de rit in de auto niet hoeven te maken, wat ze altijd vreselijk vond.
Rust zacht lieverdje, ooit kom ik je opzoeken.