Pammetje



Pammetje 1991 -2011

Vanmorgen heel vroeg is Pammetje naar het kattenhemeltje gegaan. Ze is heel rustig ingeslapen en heeft de respectabele leeftijd van ruim 20 jaar gehaald. Pammetje is de derde poes die ik binnen een jaar heb moeten afgeven. Dat is in het verleden al vaker gebeurd dat er drie dieren in een jaar vertrokken; dit was ook de derde keer, dus hoop ik dat het nu niet meer voorkomt bij de dieren die ik nu nog heb.

Pammetje was twee jaar toen ik ze uit het asiel haalde in de zomer van 1993 samen met Mimi die toen een jaar was. Pammetje is altijd een zorgenpoesje geweest en was erg traumatisch met een heel eigen karakter. Het heeft heel lang geduurd voor ze ons accepteerde en ook onze andere dieren. Dit in tegenstelling met Mimi. Het is altijd een apart poesje geweest. Maar daarom heb ik er denk ik ook zo'n band mee opgebouwd in al die jaren doordat ik haar vaak zo intens moest verzorgen. Ze was vaak ziek en ik had nooit gedacht dat ze zo oud zou worden, de oudste kat die ik tot nu toe heb gehad. Joris, de rode kater, was ook 20, maar net 2 maanden jonger toen hij overleed. Vreemd genoeg sloot ze altijd net vriendschap met een dier hier als dat dier binnen korte tijd overleed. Dan stond ze weer alleen en was ze weer heel traumatisch daarvan.
Alle katten worden hier best oud, zo'n 17-20 jaar meestal en de andere allemaal tussen 12-14. Als ze eenmaal de 14 hebben gehaald, worden het oudjes.

Vaak moest ik wel weer met Pammetje voor iets naar de dierenarts. Het begon met een misrekende sprong van de schuur dat ze haar pootje brak en in het gips moest. Dan weer een kaal kopje waar maar geen haar op wilde groeien meer, dan weer eczeem enz. Ik heb heel wat zalfjes uitgeprobeerd tenminste. De laatste jaren was de dierenarts uitgeprobeerd met zalfjes en ben ik daarom maar zelf op zoek gegaan. En die hielpen gelukkig wel! Met eindeloos geduld, veel op schoot laten liggen en aaien, de juiste middelen, werd ze dan altijd weer beter. Ik heb veel gedacht in die jaren dat ze het niet zou halen, maar mijn dochter zei dan altijd: "Mam, jij haalt ze er altijd weer door." En dat klopte, maar haar leeftijd begon ook te tellen inmiddels. Vaak wilde ze een poosje niet meer eten en kon ik haar met toefjes slagroom of rauwe vis wel weer langzaam verleiden toch aan het eten krijgen samen met spuitjes met lauwe bouillon toegediend in haar bekje om uitdrogen te voorkomen. Dan at ze ineens weer zelf en ging het weer lang goed met de dame.

Nu was er afgelopen donderdag weer zo'n moment dat ze wel naar het etensbakje liep, maar direct weer terugliep naar haar slaapplekje. Een dagje kan geen kwaad, tenslotte had ze 's morgens nog wel gegeten. Echter vrijdagochtend, ik had gelukkig vrij, wilde ze weer niet eten en begon ik meteen met de bouillon toe te dienen om de paar uur in de hoop dat ze weer zelf trek zou krijgen. Ze ging nog wel steeds van houding veranderen, knorde volop, dus had ik nog hoop genoeg dat het dit keer ook wel weer goed zou komen. Ze vond het altijd heerlijk om buiten op de stoel of tafel te liggen en het zonnetje scheen zo lekker dat ik haar zelfs even buiten had gelegd wat ze wel heerlijk vond, zag ik aan haar snoetje.

Ik was naar de winkel gegaan om slagroom en vis te halen. Maar ze had er echt geen zin in. Maar ook dat lukt nooit meestal meteen. Ze ging nog wel haar behoefte doen, maar bleef dan een paar meter van haar slaapplaats zitten. Op zich ook niet zo vreemd, maar de granieten vloer is daar koud dus toch maar even geholpen en dat vond ze goed.

Zaterdagmorgen begon ik weer met het toedienen van bouillon en ze stribbelde weer behoorlijk tegen zoals altijd, pit zat er nog genoeg in. 's Middags vond ik haar er moe uitzien en ze rook vreemd. Een lucht die ik herkende van Mimi op het laatst. Zou het dan dit keer echt niet lukken haar weer aan het eten te krijgen of wilde ze zelf niet meer? De hele avond heeft ze op een dikke badhanddoek op me gelegen (als ze ziek was, vond ze dat altijd het fijnste), terwijl ik tv keek en haar pootjes warm wreef die maar niet warm wilden worden. Ergens vertrouwde ik het toch niet zo erg meer. Heel laat op de avond stribbelde ze ook niet meer tegen toen ik haar bouillon gaf. Ze leek weg te zakken in een coma, maar af en toe voelde ik nog wel reactie in haar pootje en verlegde ze haar kopje. Een laatste ronkpoging hoorde ik ook nog. Daarna viel ze steeds verder weg. Drie diepe zuchten en ze was ineens vredig ingeslapen.

Het moment om naar de dierenarts dan te gaan, is voor iedere poes weer anders. Bij haar al helemaal omdat ze na een paar dagen altijd wel weer wat opknapte. Vreemd is dat het nu toch wel voor mij. Maar gezien haar leeftijd heb ik er wel vrede mee, al pink ik wel af en toe een traantje omdat dit oude dametje er ineens niet meer is. Gelukkig is alles snel gegaan, is ze zelfs gewoon thuis overleden en heb ik de rit in de auto niet hoeven te maken, wat ze altijd vreselijk vond.
Rust zacht lieverdje, ooit kom ik je opzoeken.



Weer een dagje ouder

Op zaterdag 1 oktober was het de warmste dag sinds begin 1908. Het voelde aan als een zomerdag in plaats van een nazomerse herfst. Op deze dag ben ik zelfs ook weer een dagje ouder geworden en heb ik zelfs een 6 voor mijn leeftijd gekregen. Raar idee, vind het ook erg moeilijk om ernaar te kijken, het ziet er al zo oud uit! Zal wel even wennen zijn omdat getal me eigen te maken. Van binnen voelt het zo helemaal niet, maar dat vond ik ook met de 3, 4 en 5 ervoor. Vreselijk en ik heb me er gewoon bij neer te leggen, want we gaan ten slotte niet terug in de tijd en dat is maar goed ook. Ik weet heel wat meer dan tien jaar terug bijvoorbeeld en tien weer daarvoor. Je kennis en kunde blijft maar groeien. Ik werk nu ook alweer 42 jaar en moet nog 5 jaar. Gelukkig heb ik een leuke (bijna) fulltime baan, maar moe ben ik 's avonds altijd wel.
Toen ik kind was, was het echter ook altijd zonnig weer geweest, want zover ik weet heb ik al mijn kinderfeestjes buiten gevierd. Pas later waren er veel echte herfstdagen geweest. Gisteren was dus meteen ook een beetje nostalgisch wat weer betreft voor mij.

Ik ben met mijn dochter de hele zaterdag naar Antwerpen geweest. Heerlijk bijgepraat over alles wat ons boeit. Wat doet zo'n dagje weg je toch goed! De trein zat behoorlijk vol en dus meer mensen hadden dit plan opgevat om daar te zijn. Het was heerlijk weer buiten en ik had niet eens een jas meegenomen. Het was na verloop zo warm dat even rondlopen in de kelder van de Feestzaal bij DellHaize zelfs een heerlijke afkoeling was. Ook een muntthee drinken op een terrasje deed goed.

Ik ben weer voorzien van een stapeltje Franse en Italiaanse handwerktijdschriften die ze in België verkopen en niet in Nederland, dus mijn dag kon al helemaal niet meer stuk! Dat was echt weer genieten met doorbladeren! Een hele wand bij IMS (op de Meir in de kelder) met handwerkbladen! Teveel om allemaal te kopen, dus ook nog moeilijk om een keuze te maken om het aantal te beperken. Het leukste dit keer vind ik een pakketje met twee bladen en met name met een boekje erbij. In dat boekje staan 120 borduursteken. Nu heb ik al diverse boeken daarover, maar hier vond ik steken die ik nog niet eerder was tegengekomen. Ik ben al een hele poos van plan om alle steken eens te gaan uitwerken op stof en juist aparte steken of variaties daarvan zijn dan extra zeker leuk om tegen te komen. Het is maar een heel simpel boekje met alleen tekeningen, maar duidelijk genoeg om te spelen met ideeën.