maandag 8 november 2010
Mimi
Vanavond hebben we een moeilijke beslissing moeten
nemen en is Mimi ingeslapen. We konden nog wel een bloedtest,
pijnstillers en vocht laten maken en toedienen, maar volgens de
dierenarts stond ze al met twee pootjes in haar grafje. Dan is het meer
voor jezelf om eraan te wennen dat het einde in zicht is dan dat het
goed is voor het diertje zelf. Vorige week ging het ineens niet zo goed
met Mimi. Ze wilde niet meer eten of drinken en haar grote hobby was
juist eten, als eerste erbij en als laatste weggaan. Toch was ze maar
klein en helemaal niet dik. Ik heb haar de hele afgelopen week geholpen
met wat vocht toe te dienen, maar zo eigenwijs als ze was, kwam er niet
veel in. Ze zakte veel door haar pootjes, ook naast de bak en liet daar
haar plasje lopen. Zo zielig was dat. Ik heb haar steeds schoon gedept
met washandjes en wat Dettolwater. Daarna weer goed afdrogen. Vandaag
echter zag ik dat het veel slechter ging en zijn we nog snel nog naar
het avondspreekuur gegaan. Altijd moeilijk om afscheid te moeten nemen
van je huisdier. Ze is toch maar mooi 18,5 jaar geworden, waarvan wij ze
17,5 jaar hebben gehad. Ze kwam namelijk uit het asiel (tegelijk met
Pammetje, die nu al 19.5 jaar is). De gemiddelde leeftijd van een
poezenleeftijd is tegenwoordig 14 jaar, dus die leeftijd heeft ze toch
maar mooi ingehaald. Het voelt heel raar dat Mimi er niet meer is. Ze
was in feite de Donna van de dieren hier en ze hadden groot respect voor
haar. Ik ben benieuwd wie haar in rangorde hier gaat opvolgen. Dit is
een weer een kwestie van wennen die me niet echt van harte gaat. Een
dier kan zo belangrijk zijn, je maakt samen veel met ze mee. Zij bieden
hun vachtje om in te kroelen ook bij mindere tijden, luisteren geduldig
naar wat je dwars zit en altijd goeie zin, behalve als er geen eten is.
Het zal raar zijn het huis zonder deze dame. Haar eigenwijsheid daar zal
ik nog vaak aan moeten denken. Kan niet bestond niet bij haar, ze deed
gewoon alles -vooral risico stunts- waar ze zin in had en meestal lukte
het ook. Het fijnste vond ze altijd buiten te liggen op een stoel of
tafel. De zomer heeft ze maar mooi nog mee kunnen nemen! Zelfs
vanmiddag, hoe ziek ze ook was, miauwde ze bij de achterdeur en ben ik
nog even met haar in mijn armen buiten over de plaats gelopen. Een
geweldig dier was dit. Wat zal ik haar missen!
Abonneren op:
Posts (Atom)